Bu çalışma, kent içi ulaşımda artan otomobil bağımlılığının çevresel, ekonomik ve sosyal boyutlardaki olumsuz etkilerini tartışmakta ve bisikletli ulaşımın bu sorunlara yönelik sürdürülebilir bir çözüm olarak nasıl geliştirilebileceğini analiz etmektedir. Araştırma, motorlu taşıtlara dayalı ulaşım sistemlerinin neden olduğu trafik yoğunluğu, hava kirliliği, enerji bağımlılığı, sosyo-ekonomik eşitsizlikler ve kentsel alanların işlevsizleşmesi gibi çok katmanlı sorunlara dikkat çekmektedir.

Çalışmada, özellikle bisikletli ulaşımın kentlerdeki sürdürülebilirlik hedeflerine ulaşmada kritik bir araç olduğu vurgulanmaktadır. Bisiklet kullanımının çevresel etkileri (karbon emisyonlarının azaltılması, enerji tasarrufu), ekonomik katkıları (düşük ulaşım maliyetleri, altyapı verimliliği) ve sosyal faydaları (erişilebilirliğin artması, yaşam kalitesinin yükselmesi) ayrıntılı bir şekilde ele alınmaktadır. Bisikletin motorlu taşıtlara kıyasla çok daha düşük çevresel maliyetlere sahip olduğu tablolar ve verilerle desteklenmiştir.

Araştırmada, Amsterdam, Kopenhag, Münih, Paris, Montreal ve Ankara gibi çeşitli şehirlerin başarılı bisikletli ulaşım örnekleri incelenmiş; bu şehirlerdeki tarihsel gelişim süreçleri, uygulanan stratejik planlar, bisiklet altyapı projeleri ve kamu politikaları karşılaştırmalı bir perspektifle analiz edilmiştir. Örneğin, Amsterdam’da “Stop de Kindermoord” hareketi, Kopenhag’da “Car-Free Sunday” uygulamaları ve Paris’te pandemi döneminde hayata geçirilen “pop-up bisiklet yolları” gibi kritik müdahale örnekleri üzerinden politika değişimlerinin etkisi gösterilmiştir.

Özellikle Ankara örneği üzerinden, Türkiye'deki bisikletli ulaşım politikalarının henüz erken bir aşamada olduğu, ancak son yıllarda gerçekleştirilen “Ankara Bisiklet Master Planı”, elektrikli bisiklet paylaşım sistemleri ve yeni bisiklet yolları projeleriyle önemli adımlar atılmaya başlandığı ortaya konmuştur. Türkiye'de bisiklet kültürünün gelişmesi için gerekli olan temel faktörler arasında; bisiklet altyapısının yaygınlaştırılması, yasal düzenlemelerin güçlendirilmesi, otomobil kullanımını sınırlayıcı politikaların uygulanması ve toplumsal farkındalık artırıcı çalışmaların önemi vurgulanmıştır.

Sonuç bölümünde, sürdürülebilir kent ulaşımına geçişte bisikletin merkezi rolü üzerinde durulmakta; Türkiye'de bisikletli ulaşımın gelişimi için çok boyutlu politika önerileri sunulmaktadır. Bu bağlamda çalışmanın, kent içi ulaşım planlamasında çevresel, ekonomik ve sosyal sürdürülebilirlik perspektifini merkeze alan bütüncül bir yaklaşımı teşvik ettiği söylenebilir.