Akademik Veri Yönetim Sistemi
TURGUT ÖZAL ULUSLARARASI EKONOMİ VE SİYASET KONGRESİ IV KÜRESEL SİYASETTE YENİ YÖNELİMLER, Malatya, Türkiye, 11 - 12 Mayıs 2017, ss.1191-1213, (Tam Metin Bildiri)
Bu makalede insani müdahaleler iki açıdan ele alınmıştır. İlki, BM Anayasası’na hukuki anlamda bağlanamayan insani müdahalelerin buna rağmen gerçekleşmesinin Üçüncü Dünya nezdinde yarattığı egemenlik sorunudur. Bu durumda klasik anlamda egemenlik kavramının günümüzde küresel sistemin etkisi ile değiştiği görülse de, Üçüncü Dünya için önemini korumaya devam etmiştir. Bunda, egemenliğin, zayıf ülkelerin güçlü ülkelere karşı normatif bir sığınak olmasının etkisi vardır.
İkincisi ise, hukuki anlamda dayanağı olsun ya da olmasın, insani müdahalelerin Üçüncü Dünya’daki krizleri çözmede bir yöntem olarak başarılı olamayacağıdır. Çünkü insani müdahaleler genellikle sistemi değil aktörü değiştirmeye yönelmektedir ve Üçüncü Dünya’daki insani krizlerin nedeni, büyük ölçüde aktör değil sistem sorunudur. Üstelik bu sistemin sorunlu olmasının nedeni, 15. yüzyıldan itibaren bu bölgelerde Batı’nın uyguladığı politikalarla yakından ilişkilidir. Bu politikalar, Üçüncü Dünya’yı siyasal ve toplumsal anlamda çözmüş, ekonomilerini küresel sisteme tek taraflı bağlamıştır. Dolayısıyla, bu devletler, ulusal birliğini sağlamada ve demokrasi inşa etmede ciddi yapısal sorunlara sahiptir. Bu yapısal sorunlar, insani müdahalelerle çözülemeyecek kadar kompleks bir yapıya sahiptir. Nitekim pek çok müdahalenin başarısız olmasının temel nedeni budur.
In this paper, humanitarian interventions are discussed in two different perspectives. The first one is the problem of sovereignty created in the Third World by the fact that humanitarian interventions that cannot be legally connected to The Charter of the UN occurred despite this very situation. Under the circumstances, while the phenomenon of sovereignty in the classical sense changed due to the effect of the global system, it maintains its importance for the Third World. This is due to the fact that sovereignty is a normative shelter for the weak countries against the powerful ones.
The second perspective is, whether they have a legal basis or not, humanitarian interventions cannot succeed as a method of resolving the crises in the Third World. This is because humanitarian interventions usually tend to change the actor, not the system, and humanitarian crises in the Third World occur mainly because of the system, not the actor. Then again, the reason that this system is turbulent is closely related to the Western policies in these areas. These policies broke the Third World politically and socially, and made their economies unilaterally dependent on the global system. Thus, these countries have severe structural problems in establishing their national unity and building their democracy. These structural problems are so complex that they cannot be resolved by humanitarian interventions. Hence, this is the main reason why many interventions fail.