Bu çalışma, acil durumlara müdahale süreçlerinde insansız hava araçlarının (İHA) aktif rol aldığı “Drone as First Responder” (DFR) sistemlerini inceleyerek, bu yenilikçi yaklaşımın Türkiye bağlamında uygulanabilirliğini değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Çalışmanın kapsamı, DFR sistemlerinin tanımı, klasik İHA uygulamalarından farkları, işleyiş mekanizmaları ve A.B.D ‘deki örnek uygulamayı içermektedir. Bu sistemlerin kamu güvenliği, sağlık hizmetleri ve afet yönetimi gibi kritik alanlarda stratejik katkıları tartışılmıştır. Yöntem olarak, literatür taraması ve örnek olay incelemelerine ek olarak Türkiye’deki mevcut kurumsal kapasite, yasal düzenlemeler, teknik altyapı ve toplumsal kabul düzeyi SWOT analizi çerçevesinde değerlendirilmiştir. Bulgular, Türkiye’nin İHA teknolojilerindeki mevcut altyapısının DFR sistemleri için önemli fırsatlar sunduğunu; ancak hukuki ve toplumsal düzeyde bazı yapısal eksikliklerin giderilmesi gerektiğini ortaya koymaktadır. Bu doğrultuda çalışma, DFR sistemlerinin Türkiye bağlamında kavramsallaştırılması, politika yapım süreçlerine veri temelli katkı sağlanması ve uygulama stratejilerinin geliştirilmesi açısından öncü bir kaynak niteliği taşımaktadır.
This study aims to evaluate the applicability of this innovative approach in the context of Turkey by examining the “Drone as First Responder” (DFR) systems, in which unmanned aerial vehicles (UAVs) play an active role in emergency response processes. The scope of the study includes the definition of DFR systems, their differences from classical UAV applications, their operational mechanisms, and a sample application in the U.S. The strategic contributions of these systems to critical areas such as public safety, healthcare services, and disaster management are discussed. In addition to literature review and case studies, the current institutional capacity, legal regulations, technical infrastructure, and social acceptance level in Türkiye were evaluated within the framework of SWOT analysis. The findings reveal that Türkiye’s current infrastructure in UAV technologies offers significant opportunities for DFR systems; however, some structural deficiencies at the legal and social levels need to be addressed. In this context, the study is a pioneering resource in terms of conceptualizing DFR systems in the context of Türkiye, providing data-based contributions to policy-making processes, and developing implementation strategies.
