Bu araştırma Schmid ve De Graaf’ın “İletişim Olarak Şiddet: İsyancı Terörizm ve Batı Medyası” isimli 1982 tarihli çalışmada ilk olarak ifade ettikleri, daha sonra Schmid’in 2011 tarihinde bir kez daha vurguladığı “terörizmin bir iletişim biçimi olduğu” tanımından yola çıkarak Kızıl Tugaylar terör örgütünün hedef kitlelere verdiği mesajları incelemektedir. Terör örgütleri planladıkları ve uygulamaya koydukları eylemlerle hedef kitlelerini sindirme, ikna etme ve zorlama amacı gütmektedir. Bir terör eyleminin birincil kurbanı veya kurbanları yalnızca araçsal nitelikteyken, esas amaç bu kurbanların yaşadıklarının geniş kitleler tarafından öğrenilerek genel bir korku yaratılmasıdır. Bu araştırmada Kızıl Tugaylar’ın 1978’de İtalya eski başbakanı Aldo Moro’yu kaçırıp alıkoyma eylemi sürecinde kamuoyuna yönelik yayımladıkları dokuz propaganda bildirisinin içerik analizi ve söylem çözümlemesi orijinal İtalyanca metinleri üzerinden gerçekleştirilmiştir. Çalışma MaxQda programı aracılığıyla içerik analizi ve söylem çözümlemesi yöntemlerine dayanarak yürütülmüştür. Bulgulara göre örgüt, oldukça sert ve müzakereden uzak tonda bir söylem kurgulamış, ideolojik yanı ağır basan söylemle düşmanlaştırdığı aktörleri kötüleyip eylemi meşrulaştırmaya gayret göstermiştir. Örgüt, bahsi geçen propaganda bildirilerinde Aldo Moro’yu şahsının ötesinde bir sembol haline getirerek düşmanlaştırmıştı. Böylelikle Moro, İtalya’da örgütün karşı çıktığı birçok kavramın temsilcisi haline getirilmiştir.